Per Fumum fqjciora

kamolskee

Dobre

Spryskał się Kurosem Wink

pirath

gorzej... przy aplikacji Kourosa nie włączają syren przeciwpożarowych i nie używają porównania do zapachu przyrodzenia 'wielkiej stopy", pieluchy pełnej sraki po hinduskim żarciu i spustoszenia jakie zrobił szop w pokoju ksero Wink

GY

Człowiek na chwilę odejdzie dziecko do snu otulić i nawet małego stosiku mu nie zrobią Sad

Samolubni piromani Wink

kamolskee

GY: ja bym się cieszył Wink

GY

Dobre! Ciekawe na czym polega ich oficjalność? Wink

honoris causa

Na tym, że oficjalnie malują po drzwiach...

pirath

pewnie grają w trzy karty za pomocą świętych obrazków Cool

malując po drzwiach niszczą czyjąś własność, czyli popełniają grzech i w dodatku wywołują imię pana nadaremno... oj nieładnie... coś mi się widzi że na trzech zdrowaśkach w formie pokuty się nie skończy... chyba będzie jakaś litania! Smile

Cookie13

^ Ha,ha,ha !

RayFlash

Na prośbę Honorisa:

CEZARY WODZIŃSKI -Na Boga! nie ma słów (Ogród Sztuk)

Bóg, o którym niektórzy myśliciele chrześcijańscy mówią Deus Absconditus, skrywa się na wiele sposobów: jest niewidzialny i niepoznawalny, nieobecny i nienazywalny, jest bezimienny. Ale nawet te negatywne charakterystyki, które orzekają kim nie jest, są nie dość radykalne. Wyciągając ostateczne konsekwencje ze skrytości Boga, trzeba by rzec: Bóg w ogóle nie-jest, a nawet, ryzykując jawne bluźnierstwo, trzeba powiedzieć: Bóg jest niczym, Bóg i nic to jedno i to samo. Ale wtedy dopiero wychodzi na jaw niestosowność i ograniczoność naszej mowy wobec Boga Ukrytego, a zarazem pełnia, by tak rzec, jego skrytości. Czy można pomyśleć sobie coś bardziej paradoksalnego, absurdalnego i samo-zaprzecznego, niźli twierdzenie: B ó g j e s t n i c z y m ? Najtęższe umysły chrześcijańskie wiedziały jednak dobrze, co to znaczy: oto Bóg pokazuje się jako nic w świecie, w którym wszystko jest. Osobliwy sposób pokazywania się. Objawienie się Boga nie polega bowiem na tym, że odkrywa się coś ukrytego, że ujawnia się coś niejawnego. Przeciwnie, teofania to odsłonięcie skrytości tego, co skryte, nieobecności tego, co nieobecne. To w pełni konsekwentne potwierdzenie tego, że Bóg jest prawdziwie Bogiem Ukrytym. W tym doświadczeniu człowiek staje na progu milczenia, ale właśnie na tym progu, na granicy mowy, którą mu odejmuje, zdaje sobie sprawę z czegoś niesłychanie ważnego: oto bowiem on -człowiek- jest istotą, być może jedyną taką istotą, która obcuje z tym, co skryte, bezimienne, niewidzialne, nieobecne. A zatem teofania skrytości jest zarazem objawieniem się istoty tego, kogo nazywamy człowiekiem. Żeby sięgnąć do archaicznych, przedchrześcijańskich źródeł tego doświadczenia, trzeba dokonać pewnego rodzaju odwrócenia: być może to nie Bóg jest ukryty, ale to, co naprawdę skryte wśród jawnego, obecnego, widzialnego jest boskie. Heraklit mawiał: natura -fisys- lubi się skrywać.
Obcowanie z tym, co skryte i skrywające się było obcowaniem z tym, co boskie.

honoris causa

Eeee po opisie tej mowy na pulpicie Ray'a spodziewałem się większych fajerwerków Very Happy

RayFlash

Mówiłem, że to wywód, nie mowa. Smile

piotrek

zahacza nieco o teologię negatywną

belor

fajne, zawsze mnie bawiły wszelkie teologie, i stosowanie logiki do opisów boga. można to potraktować bardzo humorystycznie Smile

RayFlash

Ta wypowiedź zdradza Twój nacechowany emocjonalnie stosunek do tematu. Mogłaby uchodzić niemal za wyznanie wiary. Razz

belor

akurat ani do tematu ani do poruszanych tu zagadnień nie mam emocjonalnego stosunku, a komentarz jest humorystyczny, bo dowcip buduje zdrowy dystans Smile

Wyznanie wiary? łoj nie zbadane są ścieżki po których przemieszczają się myśli Twoje ;P